شایان‌مشاطیان می‌نویسد

کــــوچ        
>> وقتی صحبت‌های خاتمی راجع به دستگیری روزنامه‌نگاران را می‌خواندم به نظرم بسیار سست و بی‌رمق آمد. چیزی مثل این‌که «این موضوع قابل بررسی است» با احساسی که مردم از اوضاع دارند و دلشان یک عکس العمل قاطع، سریع و مقرون به نتیجه می‌خواهد کیلومترها فاصله دارد. اما وقتی امروز صبح ترجمه‌ی انگلیسی همان حرف‌ها را در روزنامه‌های کانادایی می‌خوانم می‌بینم همان بار معنایی را دارد که سیاستمداران در اینجا برای محکوم‌کردن هم‌دیگر به کار می‌برند. انگار که مخاطب خاتمی، شنوندگان بیرون ایران هستند و نه داخل که البته خیلی هم طبیعی است. در داخل همه صورت مساله را میدانند.
اما مرگ زهرا کاظمی و اعلام ضربه‌ی مغزی توسط ابطحی یک موضوع دیگر را ثابت کرد. دموکراسی با حکم‌ران خوب حاصل نمی‌شود، بلکه مستلزم حضور هم‌زمان چند نیروی متفاوت در قدرت است. اینکه این قدرت‌ها هم‌زمان حضور داشته‌باشند خیلی مهم‌تر از این است که آدم‌های خوبی باشند. کسانی که طرفدار خروج‌ازحاکمیت هستند شاید به عنوان یک تاکتیک سیاسی حرف موثری می‌زنند اما در واقعیت همان حضور منفعل و دنباله‌رو دست‌آوردهای خاص خودش را دارد.